Difterie
De ziekte
Net als bij tetanus schuilt het gevaar in het toxine. Deze bacteriële aandoening begint als een keelontsteking met heftige pijn, die zich tot in het strottenhoofd kan uitbreiden (laryngitis) en dan benauwdheid kan veroorzaken, de zogenaamde kroep. De klieren in de hals zwellen op en de amandelen en de huig worden bedekt met een geel-grijs, dik en sterk klevend membraan. Dit membraan kan ernstige ademhalingsproblemen veroorzaken tot verstikking toe. De besmetting vindt voornamelijk plaats door speekseldruppeltjes bij het hoesten, maar ook via kleding en speelgoed. De toxine is verantwoordelijk voor hart- en niercomplicaties en spierverlamming van ogen, keel en ledematen. De laatste grote epidemie in Europa dateert van 1945. Bij onvoldoende medische zorg sterft een kwart aan de aandoening.
Voorkomen
Na de Tweede Wereldoorlog verdween difterie snel uit heel Europa zowel in de landen waar weinig als waar veel werd gevaccineerd. Leefomstandigheden blijken ook hier een beslissende factor te zijn. Dat blijkt ook weer uit een toename van difterie in bepaalde landen van de ex-URSS. In het begin van de jaren negentig werden er 150.000 mensen besmet en stierven er 4000.
Behandeling
De allopathische behandeling bestaat uit injecties met het serum van overgevaccineerde paarden. De behandeling is niet zonder gevaar vanwege de soms ernstige reacties op de paardeneiwitten. In deze tijd maken de intensive care mogelijkheden de ziekte minder gevaarlijk.
De alternatieve behandeling bestaat vooral uit het geven van magnesiumchloride (bitterzout) 20 g per liter water. Dr. Delbet, een chirurg in Frankrijk had deze methode al met succes gebruikt in de Eerste Wereldoorlog om wondgangreen te voorkomen. Dr. Neveu paste de methode met succes toe bij difteriegevallen tussen 1932 en 1945. Zijn methode werd nooit bekend omdat de Académie de Médecine de publicatie van Professor Delbet weigerde. “Door een nieuwe behandelmethode onder de aandacht te brengen zou men de vaccinaties verhinderen en het was juist de bedoeling om de vaccinaties algemeen in te voeren.”2 Magnesiumchloride samen met een homeopathische behandeling kan hier effectief de ziekte behandelen.
Het vaccin
Net als bij tetanus gaat het hier om antitoxine, waarbij het toxine onder invloed van hitte samen met formol gedenatureerd wordt. Bij verdenking op difterie wordt er nog een serum en antibiotica aan toegevoegd. Omdat het om een neutralisatie van het toxine gaat, heeft het vaccin geen waarde bij het voorkómen van de ziekte net als bij het tetanusvaccin. Er bestaan nog altijd een aantal gezonde dragers van de difterie ziektekiemen op het Noordelijk halfrond, onafhankelijk van hun vaccinatiegraad. Omdat de vaccinale bescherming met de tijd vermindert, zou het difterievaccin elke 10 jaar herhaalt moeten worden. Dus we kunnen rustig stellen dat het merendeel van de Nederlandse bevolking onvoldoende (vaccinaal) beschermd is tegen difterie, toch heeft dit geen praktische consequenties en maakt zich er niemand druk om.
Bijwerkingen
Het difterievaccin bestaat alleen in de combinatie DKTP en als zodanig is het niet mogelijk precies de nadelige effecten in kaart te brengen. Toch werd met name in Zwitserland waar al meer dan twintig jaar vaccins homeopathisch ontstoord worden met de methode van Dr. Senn dit vaccin in verband gebracht met een neiging tot keelontsteking, laryngitis, hartproblemen en neurologische aandoeningen.
Wat is wijs?
Het difterievaccin is niet los verkrijgbaar en zit altijd in de combinatievaccins voor kinderen. (DKTP, DTP). Daar de leefomstandigheden de grootste rol blijken te spelen zou het vaccin zonder problemen weggelaten kunnen worden en slechts heringevoerd dienen te worden mochten we nog ooit een vernietigende oorlog of andere bedreigende omstandigheden terecht komen zoals natuurrampen,e.d.)
Voor verdere informatie kunt u lezen: Ziektes en vaccins nader bekeken, uitgegeven door de Nederlandse Vereniging Kritisch Prikken, juni 2001
Litteratuur
- Dr. François Choffat, Le droit de choisir; Jouvence Editions, ISBN 2-88353-222-2
- Brief van Pierre Delbet aan A. Neveu van 16 november 1944, geciteerd door Fernand Delarue in Les nouveaux parias.